Camino 1. All about friendship

[English see below]
Op veler verzoek, een start van een blogserie over de camino.
Mijn camino bleek, net zoals in de youtubevideo’s “CaminoDiaries” van Storiestellr (aanrader als je mooie video’s over de camino wilt zien!), zijn bestaansrecht te vinden in vriendschap.

Als ik precies op dit moment mijn ogen sluit, terugdenk aan mijn camino-avontuur, dan zijn altijd de eerste beelden die in mij opkomen de gezichten van de mooie mensen die ik deze toch heb ontmoet. De mensen met wie ik lief, leed en liefde heb gedeeld. En koffie. 😁 Het allerbelangrijkste van de camino waren voor mij de mensen. Ik ben iedere pelgrim die mijn hart heeft geraakt met mooie gesprekken, een mooi gebaar, een omhelzing of een klopje op de schouder immens dankbaar voor het verschijnen op mijn Pad.
Tijdens het wandelen heb je de mooiste gesprekken. Tijdens de koffiemomenten ontmoet je elkaar steeds weer opnieuw. In de herbergen maak je de mooiste avonturen mee en op het strand in Finisterre en Muxia ontdek je dat ieder einde ook weer een nieuw begin kan zijn.

Wanneer ik denk aan de mensen die mijn camino avontuur hebben verrijkt en emotioneel zelfs ook fysiek hebben ondersteund, dan krijg ik opnieuw een warm gevoel in mijn hart. En deze mensen verdienen een ode.

Ik startte mijn camino op 27 april vanaf Saint Jean Pied de Port met mijn ouders. Wat al een cadeau op zich is! En meteen al die eerste avond ontmoettten wij Elly en Monique, twee dames die ik ook al ik het Osse winkeltje Caminocomfort mocht ontmoeten. Wat een leuk weerzien, ook de dagen erna! Ook liep ik een dag met de operazanger Mark uit de USA, met hele bijzondere en persoonlijke verhalen en waar ook ik de eerste keer werd uitgenodigd om mijn verhaal te delen. En verder liep ik deze dagen met mijn ouders, wat heel erg gezellig en fijn was.

Na Pamplona werd het echter allemaal even anders. Mijn moeder kwam ten val en brak haar pols. Dus keerden mijn ouders helaas en heel verdrietig terug naar huis. Maar mijn reis ging door! En op diezelfde dag van het afscheid ontmoette ik twee camino- engelen, de Canadese David en de Belgische Francis. Deze heren namen mij onder hun hoede daar waar ik het nodig had en andersom. Op de berg van de Vergiffenis deelden we lief en leed en dat moment zal ik nooit meer vergeten. De dagen erna liepen we samen, ontmoette ik ook al mijn allerbelangrijkste caminomaatjes Roger en Elisabete en had ik ook weer de mooiste, vrolijke en grappigste gesprekken onderweg zoals met de Taiwanese kunstenares, de Noorse Gaia, de Duitse Annabelle en de Franse Hortensia.
In Burgos ontmoette ik met Roger de man met de orange schoenen die onze kaas pikte, werd de vriendschap met de Portugese Elisabete steeds hechter en moest ik afscheid nemen van David (die ik alsnog wel de rest van de camino heb ontmoet, zelfs tot in Finisterre!).

Op de Meseta waren het in het begin vooral Elisabete en Roger die mijn dagen verwarmden met veel gelach en goede gesprekken en liep ik ook mijn eerste, van wat later zou blijken, vele wandelingen met Gerrit. Dagen achter elkaar kwam ik ook de Duitse Julia en de Australische Paige tegen bij de koffiestops, een diner of albuerge, net als het bejaarde koppel Mark & Heathe uit Nieuw-Zeeland. Ook kreeg ik in een piepklein kerkje een zegening van een nonnetje, wat mijn hart op de een of andere manier heel diep raakte en nog steeds doet.

Leon leek wel een grote reünie van mensen die we al eerder hadden ontmoet, dronken we wijn op het terras terwijl de man met de oranje schoenen onze winegums opat en bleek pizza een geweldige remedie tegen buikgriep en het begin van een lichtbron.

Na Leon liepen Elisabete en ik nog tot aan Astorga samen en ontmoeten we onderweg onze bekende Amerikanen Peg & Sue, en kwam ik ook letterlijk elke dag mijn Spaanse camino vriend Ivan tegen, met wie ik al voor Burgos een albuerge deelde. Op mijn weg kruisten mijn wegen ook meermaals met die van de Slovenische Blush en Taiwanese Albert, de nieuwe vrienden van David en ook de lieve Braziliaanse Arian en de Italiaanse Mirjam hebben zich meermaals op een heel fijne manier zich aangediend op mijn weg.

Ondertussen bleef het what’s app contact met de man met de oranje schoenen en ontmoeten we Roger elke dag voor een kop koffie of een cervesa aan het eind van de dag.
Op de berg van Cruz de Ferro, de plek waar je letterlijk en figuurlijk je ballast mag achterlaten, ontmoette ik het Amerikaanse stel (helaas ben ik de namen vergeten) die mij troostten en van wie ik de mooiste foto van hun camino maakte. Dit laatste weet ik omdat ze mij in Santiago de Compostela in de armen vlogen om mij nogmaals te bedanken voor het vastleggen van dat voor hen zo speciale moment! En na die zware emoties, op het hoogste punt van die wandeling, waar ik zat te genieten van het uitzicht, kwam geheel uit het niets Roger weer te voorschijn en pakten we samen die immense afdaling van kilometers lang in een enorme bloedhitte.
De dag erna, zette de man met de oranje schoenen, Gerrit, alles op alles om me weer in te halen en dronken we samen op het terras een koud biertje en aten we de afschuwelijkste maaltijd van de camino. Hij nam de fantastische Nikolai en lieve Lois met zich mee en zo ging de saga verder! Elisabete en ik hielde elkaar elke dag op de hoogte via what’s app en ook Roger en ik wisten elkaar op de hoogte te houden. We sliepen in Ambasmestas, door de tip van de Amerikaanse Jack, in de leukste albuerge van de camino, Casa Cantadora voordat we Galicië binnenliepen.

De complementairio, de alternatieve routes van de camino, was waar Gerrit en ik voor kozen en zo liepen, aten en sliepen we dagen samen. En hoe leuk is het om dan vlak voor Santiago de Compostela (bijna) iedereen weer tegen te komen! Wat een mega cadeau!
Doordat ik op de een na laatste dag voor Santiago ten val kwam en mijn enkel zeer zwaar blesseerde, leerde ik de ware aard van (camino)vriendschap. Als zelfstandige en zelfverzekerde vrouw is hulp vragen èn accepteren soms lastig en na wat schade uit het verleden was iemand 100% vertrouwen ook spannend. Maar ik moest wel. Mijn beste camino maatjes Roger en Gerrit weken niet meer van mijn zijde, troosten mij, stelden mij gerust, zorgden voor mij en droegen mijn zware last (mijn rugzak) met zich mee. En ze liepen langzaam. Zodat we met zijn drieën door de poort het bekende plein op konden lopen onder de doedelzakserenade en zo het eindpunt te bereiken. Hier heb ik een ontlading gevoeld als nooit tevoren, samen met deze twee prachtige mannen.
In de avond en de dag erna waren er zoveel mooie caminovrienden bij, waaronder ook Tony, Monica, Ruussu en Claire heel prachtig!
Het verhaal ging nog even door, de man met de oranje schoenen en ik deelden ook onze avonturen in Finisterre en Muxía, alvorens we via Porto de vlucht terug naar de realiteit namen.
 
Ik kan niks anders zeggen dat ik zonder al deze mensen, en ook alle mensen van wie ik de namen niet heb vastgelegd maar van wie ik wel degelijk heb genoten, mijn camino niet mijn camino was geweest. Eentje van fysieke ongemakken, mentale- en emotionele uitdagingen en spirituele groei en ontwikkeling. Wat voel ik mij immens dankbaar voor al deze prachtige zielen, de fantastische ontmoetingen en de allermooiste momenten die ik de rest van mijn leven in mijn hart zal meedragen.
 
Bedankt! Ultreia.

Ben je nieuwsgierig naar meer van mijn avonturen? Nog even wachten dan. Ik zal vertellen over de fysieke ervaringen, de mentale uitdagingen en het spirituele deel van mijn camino. ♥️
 
 
 
By popular request, a start with a blog series about the Camino.
 
My Camino turned out to find its raison d'etre in friendship, just like in the YouTube videos "CaminoDiaries" from Storiestellr (recommended if you want to see beautiful videos about the Camino!).
 
When I close my eyes at this exact moment and think back to my Camino adventure, the first images that come to mind are always the faces of the beautiful people I met. The people with whom I have shared joys, sorrows and love. And coffee. 😁 The most important thing about the Camino for me was the people. I am immensely grateful to every pilgrim who has touched my heart with beautiful conversations, a beautiful gesture, an embrace or a tap on the shoulder for appearing on my Path.
 
You have the best conversations while walking. During coffee moments you meet each other again and again. You will experience the most beautiful adventures in the inns and on the beach in Finisterre and Muxia you will discover that every ending can also be a new beginning.
 
When I think of the people who have enriched my Camino adventure and supported me emotionally and even physically, I get a warm feeling in my heart again. And these people deserve an ode.
 
I started my camino on April 27 from Saint Jean Pied de Port with my parents. Which is a gift in itself! And that first evening we met Elly and Monique, two ladies who I also had the pleasure of meeting in the Osse shop Caminocomfort. What a nice reunion, also the days after! I also spent a day with the opera singer Mark from the USA, with very special and personal stories and where I was invited for the first time to share my story. And I also walked with my parents these days, which was very pleasant and nice.
 
After Pamplona, ​​however, it all became a bit different. My mother fell and broke her wrist. So, unfortunately and very sad, my parents returned home. But my journey continued! And on the same day of the farewell I met two Camino angels, the Canadian David and the Belgian Francis. These gentlemen took me under their wing where I needed it and vice versa. On the Mount of Forgiveness we shared joys and sorrows and I will never forget that moment. The following days we walked together, I met all my most important camino buddies Roger and Elisabete and I had the most beautiful, cheerful and funniest conversations along the way, such as with the Taiwanese artist, the Norwegian Gaia, the German Annabelle and the French Hortensia.
In Burgos I met Roger, the man with the orange shoes who stole our cheese, my friendship with the Portuguese Elisabete became closer and I had to say goodbye to David (whom I met during the rest of the Camino, even as far as Finisterre). !).
 
At the Meseta, in the beginning, it was mainly Elisabete and Roger who warmed my days with lots of laughter and good conversations and I also walked my first of what would later turn out to be many walks with Gerrit. Days in a row I also met the German Julia and the Australian Paige at coffee stops, a dinner or albuerge, just like the elderly couple Mark & ​​Heathe from New Zealand. I also received a blessing from a nun in a tiny church, which somehow touched my heart very deeply and still does.
Leon looked like a big reunion of people we had met before, we drank wine on the terrace while the man with the orange shoes ate our wine gums and pizza turned out to be a great remedy for stomach flu and the beginning of a light source.
 
After Leon, Elisabete and I walked together as far as Astorga and along the way we met our well-known Americans Peg & Sue, and I also met my Spanish Camino friend Ivan literally every day, with whom I already shared an albuerge before Burgos. On my way my paths also crossed several times with those of the Slovenian Blush and Taiwanese Albert, David's new friends and also the sweet Brazilian Arian and the Italian Mirjam have presented themselves on my way several times in a very nice way.
 
In the meantime, what's app contact remained with the man with the orange shoes and we meet Roger every day for a cup of coffee or a cervesa at the end of the day.
On the mountain of Cruz de Ferro, the place where you can literally and figuratively leave your ballast, I met the American couple (unfortunately I have forgotten their names) who comforted me and of whom I took the most beautiful photo of their Camino. I know the latter because they flew into my arms in Santiago de Compostela to thank me again for capturing that special moment for them! And after those heavy emotions, at the highest point of that walk, where I was enjoying the view, Roger reappeared completely out of nowhere and together we tackled that immense descent of kilometers in enormous sweltering heat.
 
The next day, the man with the orange shoes, Gerrit, did everything he could to overtake me again and we drank a cold beer together on the terrace and ate the most horrible meal of the Camino. He took the wonderful Nikolai and sweet Lois with him and so the saga continued! Elisabete and I kept each other informed every day via what's app and Roger and I also managed to keep each other informed. We slept in Ambasmestas, through the tip of the American Jack, in the nicest albuerge of the camino, Casa Cantadora, before we entered Galicia.
The complementairio, the alternative routes of the camino, was what Gerrit and I chose and so we walked, ate and slept together for days. And how nice is it to meet (almost) everyone again just before Santiago de Compostela! What a great gift!
 
Because I fell on the penultimate day before Santiago and seriously injured my ankle, I learned the true nature of (camino) friendship. As an independent and self-confident woman, asking for and accepting help is sometimes difficult and after some damage from the past, trusting someone 100% was also exciting. But I had to. My best Camino buddies Roger and Gerrit never left my side, comforted me, reassured me, took care of me and carried my heavy burden (my backpack) with them. And they walked slowly. So that the three of us could walk through the gate into the famous square under the bagpipe serenade and thus reach the end point. Here I felt a release like never before, together with these two beautiful men.
In the evening and the next day there were so many beautiful Camino friends, including Tony, Monica, Ruussu and Claire, very beautiful!
The story continued for a while, the man with the orange shoes and I also shared our adventures in Finisterre and Muxía, before we took the flight back to reality via Porto.
 
All I can say is that without all these people, and also all the people whose names I have not recorded but whose names I certainly enjoyed, my camino would not have been my camino. One of physical discomfort, mental and emotional challenges and spiritual growth and development. How immensely grateful I feel for all these beautiful souls, the fantastic encounters and the most beautiful moments that I will carry in my heart for the rest of my life.
Thank you! Ultreia.
 
Are you curious about more of my adventures? Just wait a little longer. I will talk about the physical experiences, the mental challenges and the spiritual part of my camino. ♥️